Inderdaad, boven aangekomen was de brug gedaald, maar ging meteen weer omhoog, nu voor een prachtig heel groot jacht dat aan de andere kant al stil lag te wachten. We bleven even staan kijken maar omdat er ook al meerdere grote boten aankwamen namen we toch maar de beslissing tot een andere route. We liepen terug en sloegen linksaf om bij de vuilstort over te steken, met de bedoeling om langs de nieuwe huizen en de glijbaan op de Maas boulevard te komen. Net na de laatste grote flat in aanbouw gingen we een groot openstaand hek door ( er stond: bouwterrein betreden op eigen risico) en werden tegemoet gelopen door een iemand die aan het werk was en gevraagd wat we hier wel aan het doen waren. Op zijn “ vriendelijk”, maar dwingend verzoek om terug te keren, voldeden wij dan ook vriendelijk.

Maar wat nu? Teruglopen was geen optie en omdat iedereen goed getraind is namen we een uitdagende route. Voor ons lag een stuk niemandsland, heuvelachtig, heel hoog gras, stenen en onkruid en een plas, maar daarachter was weer een weg. Maar waar die uitkwam was nog niet te zien. We besloten het maar te wagen. Links van ons zagen we een hek maar konden niet zien waar die eindigde. Ysbrand besloot om polshoogte te nemen en Yvette ging met hem mee. Ria en Nettie liepen verder over het hoogste gedeelte en de anderen namen het pad. Al snel konden we Ysbrand en Yvette niet meer zien, maar we hadden er alle vertrouwen in dat ze goed terecht waren gekomen. Nettie en ik daalden af naar het niveau van de anderen en eindigden bij een hek. Dit was goed bevestigd en twee delen waren zelfs vastgebonden met ijzerdraad. Marco ging op onderzoek uit en wenkte ons dat hij een stukje verderop een mogelijkheid had gevonden om twee delen iets uit elkaar te halen. Hij was echter vergeten te vertellen dat er tussen ons en het hek een dichtbegroeide greppel was. Ria, zijn eigen echtgenoot, besloot als eerste door het hek te gaan en zakte tot haar knieën in de greppel. Gelukkig liep het goed af en konden we nadat ook Ysbrand en Yvette zich bij ons hadden aangesloten, de Maasboulevard bereiken.

Niemand zal ons nog wijsmaken dat Spijkenisse volgebouwd is, wij hebben ter plekke ontdekt dat er nog volop onontgonnen gebied is, je moet het alleen aandurven het te ontdekken. Maar ik ga weer verder met mijn verslag vol hindernissen.

Zoals velen misschien al weten zijn er op de Maasboulevard tal van voorwerpen geplaatst waar je oefeningen aan en mee kan doen. We waren al eens een keer van de glijbaan af gegaan, dus toen Zus vertelde dat zij precies wist waar dit toestel voor diende, vroegen we haar om dat dan maar eens voor te doen. Dit liep niet zo goed af, het materiaal is zo glad dat toen ze wilde gaan liggen, ze weggleed en met haar knie hard tegen het nog veel hardere staal aan stootte. Misschien dat we nu zeker weten dat we waarschijnlijk toch te oud worden voor dat soort dingen? Na even bijkomen van de pijn kon Zus gelukkig weer meekomen en we vervolgden onze weg en liepen zonder verdere incidenten via de Rivierenlaan terug naar SPARK, waar John weer voor een welverdiend lekker bakkie koffie zorgde.

Ria Blanker